ГіÑÑ‚Ð°Ñ€Ñ‹Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ ÐºÐ°Ñ€Ð°Ð½Ñ– Ñ– „ÐÑацыÑцыѓ
ГіÑÑ‚Ð°Ñ€Ñ‹Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ ÐºÐ°Ñ€Ð°Ð½Ñ– пÑіхалогіі мыÑÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ð»Ñжаць у філаÑофіі рацыÑналізму, ÑуÑÐ²ÐµÑ‚Ð½Ñ‹Ñ Ð¼ÐµÑ€ÐºÐ°Ð²Ð°Ð½Ð½Ðµ заÑнавана на лёгіцы. ÐрыÑтоцель зрабіў ÑÑбе на думцы Ñвае думкі. Ðн лічыць, што працÑÑ Ð¼Ñ‹ÑленнÑ, Ñк паÑіўны падзеÑ, ÑÐºÐ°Ñ Ð²Ñ‹ÐºÐ»Ñ–ÐºÐ°Ð»Ð° ÑпалучÑнне Ñ–Ñнуючых ідÑй. Ðн увёў Ñ‚Ñрмін „аб’Ñднанне“ Ñ– заÑвіў, што мозг захоўваць уÑпаміны, ÑÐºÑ–Ñ Ð°Ñ‚Ñ€Ñ‹Ð¼Ð°Ð½Ñ‹ па новай ідÑÑ–, калі Ñны звÑзаны з ім.
Ðпохі ÐÑветы праклалі шлÑÑ… Ð´Ð»Ñ Ð½Ð°Ð²ÑƒÐºÐ¾Ð²Ð°Ð³Ð° даÑÐ»ÐµÐ´Ð°Ð²Ð°Ð½Ð½Ñ Ð¿Ñіхічных з’ÑÑž забабоны былі Ð·Ð°Ð¼ÐµÐ½ÐµÐ½Ñ‹Ñ Ð¿Ñ€Ñ‹Ñ‡Ñ‹Ð½Ðµ. У 18 Ñтагоддзі ўпершыню адрозніваюцца паміж нÑрвовымі ÑлабаÑць (неўрозы) Ñ– пÑÑ–Ñ…Ñ–Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ Ñ€Ð°ÑÑтройÑтвы (пÑыхозу). Першы падыход праваÑлаўнай медыцынÑкай анатоміі мозгу, ад Ñкіх ÑвалюцыÑнаваць мозгу пÑÑ–Ñ…Ñ–Ñтрыі. У навуковых метадаў мыÑÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ñ‡Ð°Ð»Ð°Ð²ÐµÐºÐ° толькі Ñž 19 Ñтагоддзі вывучыць. У 19 Ñтагоддзі Ñ– пачаў працаваць ÑамаÑтойна па ініцыÑтыве Вільгельма Вундтау пытанні аб пÑіхалогіі Ñ– метадалогіі. Яна адрозніваецца ÐÑноўнымі формамі пÑіхалагічнага вопыту:
* Першае выкананне адукацыі (ад Ñлементарных пачуццÑÑž Ñ– адноÑÑцца да аб’ектаў знешнÑга Ñвету) Ñ–
* Ðмоцыі ўзнікаюць другі (ад Ñлементарнага пачуцці Ñ– звÑÐ·Ð°Ð½Ñ‹Ñ Ð· Ñуб’ектыўнымі Ñтану)
У пÑіхалогіі мыÑÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ð°Ñ‚Ñ€Ñ‹Ð¼Ð°Ð»Ð°ÑÑ Ð¿Ñ€Ð°Ñ†Ñг аÑацыÑцыі пÑіхалогіі з дапамогай візуальнага прадÑÑ‚Ð°ÑžÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ñ–Ð´Ñйнай Ñ– ÑмацыÑнальнай прагрÑÑÑ–Ñ–. Ðн перадаў ідÑÑŽ „аÑацыÑцыі ідÑй“ на калектыўным узроўні Ñ–, такім чынам, уплыў у краінах Ñ‚Ñ€ÑцÑга Ñвету прыкладна пÑіхалогіі. (Яна вывучала пÑÑ–Ñ…Ñ–Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ Ð¿Ñ€Ð°Ñ†ÑÑÑ‹ паміж народамі, плÑмёнамі Ñ– культуры)
Вільгельм Вундт зрабіў крок ад аб’ÑÐ´Ð½Ð°Ð½Ð½Ñ Ð¿Ñіхалогіі жаданне пÑіхалогіі. Ðн з’ÑўлÑецца заÑнавальнікам . (ÐÑÑоцианизма: ÐšÐ¾Ð¼Ð¿Ð»ÐµÐºÑ Ð±ÑƒÐ´Ñ‹Ð½ÐºÐ°Ñž Ñ– падзей Ñкладаецца з пÑіха-фізічнага, без далейшай Прыводнае аÑноўных кампанентаў.)
Ð”Ð»Ñ Ð’ÑƒÐ½Ð´Ñ‚Ð°, думаць пра тое, што актыўны працÑÑ, вынікі Ñž дадатак да аÑацыÑцый з дапамогай апперцепции, або „творчы ÑінтÑз“. Яго аÑноўнай цікаваÑць быў у ÑвÑдомаÑці. Ðн выдаткаваў адчуваннÑÑž, думак Ñ– пачуццÑÑž у выглÑдзе аÑобных галінах, Ñк інфармацыйна Ñ– даказаў, што ÑžÑе кагнітыўнага працÑÑÑ‹ Ñкладаюцца з Ñго. Ðдвард Вундт раÑпаўÑюд падыходаў у Злучаных Штатах пад Ñ‚Ñрмінам Ñтруктурализма.
У Еўропе, па-ранейшаму Ñž першай Ñ‚Ñ€Ñці 19 ÑÑ‚Ð°Ð³Ð¾Ð´Ð´Ð·Ñ Ð²Ð° ÑžÑе большай Ñтупені ÑкÑперыментальнай пÑіхалогіі Вундт літарамі. Самааналіз Ñž ÑкаÑці метаду Ñž цÑнтры. ÐкÑперыменты Ñ‚Ñ€Ñніраванага людзей, ÑÐºÑ–Ñ ÑžÐºÐ°Ð·Ð°Ð»Ñ– на Ñамога ÑÑбе (Ñамааналіз) ад пачуцці, што Ñ–Ð½ÑˆÑ‹Ñ Ð»ÑŽÐ´Ð·Ñ– не былі даÑтупныÑ, набывае ÑžÑÑ‘ большае значÑнне.
У той Ñ‡Ð°Ñ Ð¼Ð½Ð¾Ð³Ñ–Ñ Ð¿ÑÑ–Ñ…Ð°Ð»Ð°Ð³Ñ–Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ ÑˆÐºÐ¾Ð»Ñ‹ былі Ð¿Ð°Ð±ÑƒÐ´Ð°Ð²Ð°Ð½Ñ‹Ñ Ð· ÑупÑÑ€Ñчлівымі прынцыпамі. Ð¡Ñ‘Ð½Ð½Ñ Ð¼Ñ‹ вÑдзем Ñž інтарÑÑах кліентаў у Ñ€Ð¾Ð·Ð½Ñ‹Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ñ‹ Ñ‚Ñрапіі ўжо не дакладна на межах. Ðрнольд Лазар ідзе пра канцÑпцыі „Ñ‚Ñхнічнай Ñклектыкі таму. Ðн апіÑвае Ñ‚Ñорыі Ð½Ð°Ð²ÑƒÑ‡Ð°Ð½Ð½Ñ Ð¿Ð°Ð´Ñ‹Ñ…Ð¾Ð´Ñ‹ да Ñтаноўчы Ñ‚Ñрапеўтычны вынік можа быць зуÑім іншае ўплыў.
З іншага Вундта, але Ñž аÑноўным пра-ÑкÑперыментальных пазіцый, прадÑтаўленых на Ñ‡Ð°Ñ “ школы“ пÑіхалогіі мыÑÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ñ– „Берлін-школы“ гештальт-пÑіхалогіі. ПÑіхалогіі лічыў
* ПÑыхааналіз (даÑледаванне непрытомным)
* Фенаменалагічнае пÑÑ–Ñ…Ð°Ð»Ð¾Ð³Ñ–Ñ (па адноÑінах да Ñ€Ñчаў Ñ– падзеÑм, ÑÐºÐ°Ñ Ð°Ð±Ð²Ñргае интроÑпекции)
* ÐšÑƒÐ»ÑŒÑ‚ÑƒÑ€Ð½Ñ‹Ñ Ð¿Ñіхалогіі (пÑÑ–Ñ…Ð°Ð»Ð¾Ð³Ñ–Ñ Ñ– цÑлаÑнага ЛейпцыгÑкага школы)
крытычным. ÐŸÐµÑ€Ð°Ð²Ð°Ð¶Ð½Ð°Ñ Ð¿Ð°Ñ€Ð°Ð´Ñ‹Ð³Ð¼Ð°Ñž Ñž ЗШРў гÑÑ‚Ñ‹ чаÑ:
* Структурализм, працÑгваючы традыцыю, Вундта
* , паводле Дьюи, Ñкі адноÑіцца да пÑіхічнага функцыі, Ñк мыÑленне Ñ– Ñ–Ñ… Ñвалюцыйнае значÑнне адліку.
* Бихевиоризм, Ñкі абвÑргае Ñамааналіз Ñ– заÑÑродзіўÑÑ Ð²Ñ‹ÐºÐ»ÑŽÑ‡Ð½Ð° на „Ñтымул-Ñ€ÑÐ°ÐºÑ†Ñ‹Ñ Ð·Ð»ÑƒÑ‡ÑннÑ)
* Гештальт-пÑіхалогіі, ÑÐºÐ°Ñ Ñ€Ð°Ð·Ð³Ð»Ñдае працÑÑ Ð¼Ñ‹ÑÐ»ÐµÐ½Ð½Ñ Ñ– вырашÑÐ½Ð½Ñ Ð¿Ñ€Ð°Ð±Ð»ÐµÐ¼ на аÑнове цÑлаÑнага падыходу.
рамкі, нарÑшце, у “ школа“ кнопку. Па гÑтай прычыне, Вюрцбург з’ÑўлÑецца радзімай пÑіхалогіі мыÑленнÑ. ÐÑноўны прадÑтаўнік ОÑвальд. ÐÑноўнае пытанне заключаецца Ñž вывучÑнні, што аÑÐ¾Ð±Ð½Ñ‹Ñ Ð»ÑŽÐ´Ð·Ñ–, калі Ñны думаюць. ÐкцÑнт быў зроблены, думаць, мÑркуючы, не жадаюць Ñ– ўвагі. Іх мÑтай было даÑледаваць ÑÐ°Ð¼Ñ‹Ñ Ð´Ñ€Ð¾Ð±Ð½Ñ‹Ñ Ð³Ð°ÑÐ¿Ð°Ð´Ð°Ñ€Ñ‡Ñ‹Ñ Ð°Ð´Ð·Ñ–Ð½ÐºÑ– думкі Ñ– механізмы Ñ–Ñ… звÑзваннÑ.
Ðепрытомным механізмы думкі былі ÑžÐºÐ»ÑŽÑ‡Ð°Ð½Ñ‹Ñ Ð´Ð°Ð´Ð°Ñ‚ÐºÐ¾Ð²Ð°. Метадам Ñамааналіз, Ñкі па-ранейшаму займаў выÑокі прыÑрытÑÑ‚, паток думкі Ñž вырашÑнні вывучалі проÑÑ‚Ñ‹Ñ… Ñ– Ñкладаных задач.
Карл Бюлер прыходзіць да выÑновы, што думкі Ñ– Ñž гÑтай ÑкаÑці нÑбачнага ÑžÑ‚Ñ€Ñ‹Ð¼Ð°Ð½Ð½Ñ Ð²Ð¾Ð¿Ñ‹Ñ‚Ñƒ. ÐдноÑіны паміж ідÑÑ–, ÑÑ‚Ð²Ð¾Ñ€Ð°Ð½Ñ‹Ñ ÑÑнÑе. Яны разумелі, з вырашальным Ñ–Ñ… праз лагічнага праÑторы ЗаÑва („ага момант“) у бÑгучым Ñтруктуры вопыту.